در جام سپيد بيابان ها لحظه لحظه

نوشيدم

و در آيينه نفس كشنده سراب

تصوير ترا در هر گام زنده تر يافتم

در چشمانم چه تابش ها كه نريخت

و در رگ هايم چه عطش ها كه نشكفت

آمدم تا ترا بويم

و تو زهر دوزخي ات را با نفسم آميختي

ها راهم مي گرفت

و غريو ريگ روان خوابم مي ربود

چه رؤياها كه پاره نشد

و چه نزديك ها كه دور نرفت

و من بر رشته صدايي ره سپردم

كه پايانش در تو بود

آمدم تا ترا ببويم

و تو زهر دوزخي ات را با نفسم آميختي

يادگارش در آغاز سفر همراهم بود

هنگامي كه چشمش بر نخستين پرده بنفش

نيمروز افتاد

از وحشت غبار شد

و من تنها شدم

چشمك افق ها چه فريب ها كه به نگاهم

نياويخت

و انگشت شهاب ها چه بيراهه ها كه

نشانم نداد

آمدم تا تو را بويم

وتو : گياه تلخ افسوني

به پاس اين همه راهي كه آمدم

زهر دوزخي ات را با نفسم آميختي